Wielkie biografie. Maria Skłodowska - Curie. Marcin Pietruszewski [Izabelka]

TYTUŁ: Maria Skłodowska - Curie. Polka wszech czasów

AUTOR: Marcin Pietruszewski

WYDAWNICTWO: Wydawnictwo Literat 

GATUNEK: biografia

Zdjęcie autorskie Izabelka

Czasami trzeba zmienić tematykę. Odłożyć chusteczkowe książki i te które wprawiają nas w pozytywny nastrój. Lubię powroty. Takie jak ten. Choć nie darzę biografii wielkim sentymentem, to po życiorys tej Wielkiej Polki sięgam z przyjemnością.

Postać Marii Skłodowskiej - Cuire zafascynowała mnie od momentu, kiedy o niej usłyszałam.

Nieprzeciętna kobieta, której odwaga w dążeniu do celu w obcym kraju może być inspiracją dla niejednego człowieka. Dla mnie jest. Książka z cyklu "Wielkie biografie" to kolejna lektura o słynnej Polce, którą przeczytałam. A mam jeszcze kilka, które czekają.

Pierwsze na co zwracamy uwagę, kiedy bierzemy książkę do ręki, to okładka. W kolorze czarnym ze smutną kobietą na okładce. Mnie by nie zachęciła do przeczytania gdyby nie moje uwielbienie dla Noblistki. Chociaż jakby się zastanowić, to jest to chyba najbardziej znany wizerunek Pani Curie.

Biografia ta to zestaw "suchych" faktów, bez oceniania i roztrząsania wyborów Marii. 

Rozdziały pogrupowane chronologicznie i tematycznie. Napisane prostym i przystępnym językiem. Sporo wyjaśnień zagadnień z zakresu chemii i fizyki. 

Mnóstwo przypisów i cytatów, np z książki córki Ewy Curie "Maria Curie".

Każdy rozdział okraszają zdjęcia rodziny Curie.

Istotne informacje wytłuszczone grubą czcionką.

Na uwagę zasługuje też bibliografia zamieszczona na końcu książki oraz kalendarium.

Ponieważ jest to moja kolejna lektura o rodzinie Curie, to nic mnie nie zaskoczyło ani nic nowego się nie dowiedziałam.  No bo chyba każdy wie, że Nasza Wielka Polka jako pierwszy człowiek na świecie zdobyła dwukrotnie Nagrodę Nobla. I została pierwszą kobietą profesorem na Sorbonie. A nie! Przepraszam! Tego nie wiedziałam: Maria jako jedna z pierwszych kobiet na świecie zdobyła prawo jazdy w 1916 roku mając 49 lat. 

Pozycja z serii "Wielkie biografie" o Marii Skłodowskiej - Curie to świetna lektura dla tych, którzy dopiero chcą się zapoznać z życiem tej sławnej rodziny. Prosty język, przejrzysta szata graficzna, sporo zdjęć, trochę ciekawostek. W sam raz na pierwsze spotkanie.

Polecam.

Zdjęcie autorskie Izabelka

Marlene. Hanni Münzer [Izabelka]

TYTUŁ: Marlene

AUTOR: Hanni Münzer

WYDAWNICTWO: Wydawnictwo Insignis

GATUNEK: powieść obyczajowo/historyczna

Zdjęcie autorskie Izabelka

BURDEL.

Dno piekła czy sposób na przeżycie?

AUSCHWITZ?

Piekło czy ... nie mam porównania...

GWAŁT!

Przemoc psychiczna czy fizyczna?

NADZIEJA?

Trzyma przy życiu czy pomaga odejść?

Tysiące pytań... 550 stron, które czyta się ze łzami w oczach i ściśniętym gardłem.

"Malene" to książka, która wzbudza szloch i zmusza do zastanowienia się nad wieloma sprawami.

Czym jest miłość, zemsta, godność, człowieczeństwo, wolność, sadyzm, bestialstwo, polityka, władza... ?

Mnóstwo pytań bez gotowych odpowiedzi...

Autorka pisze tak jak lubię: opisuje zdarzenia, nie do końca wszystko wyjaśnia, snuje wątki, skłania do przemyśleń, wyciska morze łez, zadaje pytania.

Jak wspomniałam, książka ma 550 stron. Przez pierwszą setkę stron nic tak jakoś się nie dzieje... Jakoś tak trudno było się mi wciągnąć. Ale im więcej kartek za mną, tym trudniej było odłożyć tę lekturę. Akcja nabiera tempa, wydarzenia wciągają, a bohaterki dają "popalić".

Największą część książki stanowi opis pobytu Marlene w Auschwitz. To się tam dzieje nie nadaje się nawet do cytowania. Fakty, w które ciężko uwierzyć. Na ile sposobów można upokorzyć kobietę? Czy cierpienia jest w stanie znieść matka? Jak długo można znęcać się nad niewinnym człowiekiem? Jak długo trwa śmierć z głodu? Dlaczego dzieci muszą cierpieć w wojnie dorosłych? 

Oprócz tytułowej bohaterki, przewija się postać drugoplanowa czyli Trudni. Nastolatka, która uważa się za "nieśmiertelną", krnąbrna, uparta, odważna i inteligentna. Pokochałam ją całym sercem. Nad wiek dojrzała, doświadczona przez życie z jak najgorszej strony, niezmienna przy swoich przekonaniach. Dziecko w ciele kobiety. Prawdziwa bohaterka z krzyżem doświadczeń na plecach.

Mnóstwo pytań... bez odpowiedzi...

Trudno jest pisać o pozycji, która człowieka zmasakrowała. Zawsze się obawiam kontynuacji. Ale ta jest o niebo lepsza od części pierwszej.

Nie mogę nic więcej napisać.

Łzy nie pozwalają.

Polecam gorąco!!!

Ostatnie lato. Catrin Collier [Izabelka]

TYTUŁ: Ostatnie lato

AUTOR: Catrin Collier

WYDAWNICTWO: Prószyński i S-ka

GATUNEK: literatura współczesna

Zdjecie autorskie Izabelka

Książka ta należy do mojej ulubionej kategorii: saga rodzina, tajemnice w tle, druga wojna światowa, naziści, wielka miłość, trudne wybory. Czyli moja idealna "mieszanka".

Akcja zaczyna się 1939 roku. Prusy Wschodnie. Wielki bal u państwa hrabiostwa: Charlotte von Datski kończy 18 lat. Mnóstwo gości. Hrabia von Claus Letteberg prosi Charlottę o rękę. Dziewczyna jest zachwycona. Narzeczony jest przystojnym, wykształconym i szarmanckim wojskowym. Biorą ślub. I tak to zaczyna się ta historia.

A! Zapomniałam dodać, że przed rozpoczęciem lektury należy zakupić chusteczki w ilościach hurtowych. 

Przychodzi wrzesień i wybucha wojna. Claus, jako żołnierz Wermachtu, zostaje powołany i jedzie do Berlina. Charlotta zostaje z rodzicami w ich posiadłości. I musi sobie radzić.

Okazuje się, że życie nie zawsze jest tak piękne jak to sobie wymarzyliśmy.

Pani Letteberg musi dbać o rodzinę, o majątek rodzinny, doglądać prac polowych i próbować żyć w miarę normalnie w rozszalałej, wojennej rzeczywistości.

Do dworu zostają przydzieleni rosyjscy jeńcy wojenni. Mają pracować w polu i obejściu. Pani hrabina zakochuje się w żołnierzu Armii Czerwonej. Wybucha miedzy nimi miłość, którą muszą, z oczywistych względów, ukrywać.

I to jest ta część powieści, która pokazuje nam życie cywilów w czasie wojny. Trudne wybory, gorzkie decyzje, przygnębiająca rzeczywistość. Wszystko to znane mi z wielu innych pozycji. 

Wielokrotnie łykałam łzy, kilkakrotnie przystawałam w trakcie czytania bluźniąc pod nosem. Czytałam z przystankami na przemyślenia spraw, których nie mogłam pojąć lub zrozumieć. Bo jak zrozumieć zbiorowe gwałty na kobietach dokonywane przez rosyjskich żołnierzy tylko dlatego że mówiły po niemiecku? A potem kulka w głowę, aby nie było świadków...

Druga część opowiada o życiu w powojennej Europie. O szukaniu swojego miejsca na ziemi i zaginionej rodziny. O zmianie granic, braku ojczyzny, walce z traumą wojenną, o pragnieniu bliskości, o braku zrozumienia. Wiele tematów i wiele pytań.

I ta druga połowa podobała mi się bardziej. Bo książki o tematyce wojennej kończą się wraz z nastaniem pokoju. Nie przedstawiają losów powojennych. A mnie to chyba nawet ciekawi bardziej: jak żyć, kiedy przeżyło się piekło na ziemi?

Autorka dokonała w swoim dziele pewnego zabiegu, który bardzo mi przypadł do gustu. O życiu Charlotty dowiadujemy się z czytanego przez nią dziennika, kiedy kobieta jest już u kresu swej ziemskiej drogi. Bo dawną pannę von Datski poznajemy jako Amerykankę, która usłyszawszy diagnozę o śmiertelnej chorobie postanawia wrócić do Polski i odwiedzić miejsca, w których się wychowała. Zobaczyć ostatni raz i się pożegnać. Odwiedzić groby bliskich. Jedzie na tę wycieczkę z wnuczką. I wracają wspomnienia...

Pani Collier napisała piękną książkę. I do tego napisała ją w taki sposób, że mnie trudno było się oderwać. Cały czas chciałam czytać, aby dowiedzieć się co będzie dalej. Bogate tło historyczne, wyraziste postacie, fabuła poprowadzona po mistrzowsku, piękny język. Szacunek dla autorki za przygotowanie do tematu. Moja wyobraźnia pracowała na najwyższych obrotach. Czułam strach kobiet i głód jeńców wojennych. Niepewność jutra i ciężar wspomnień.

A zakończenie? Nie wiem, nie pamiętam... Przez łzy nic nie widziałam.  Ryczałam jak rzadko kiedy. Zostałam wbita w fotel...

Polecam szczerze.

Zdjęcie autorskie Izabelka