Doktorzy z piekła rodem. Vivien Spitz [Izabelka]

TYTUŁ: Doktorzy z piekła rodem

AUTOR: Vivien Spitz

WYDAWNICTWO: Replika

GATUNEK: dokument, historia

Zdjęcie autorskie Izabelka

Książka ma podtytuł "Przerażające świadectwo nazistowskich eksperymentów na ludziach".

I dokładnie taka jest. Przerażająca.

Pomimo tego, iż tematykę wojenną zgłębiam od lat, to jestem  poruszona. 

Gdyby zapytać mnie o eksperymenty na ludziach prowadzone przez nazistów, to PIERWSZE, co mi przychodzi o głowy, to oczywiście doktor Mengele. I myślę, że tak odpowie większość.

A ta pozycja zupełnie zmienia mój obraz wojny. Zmienia swoimi porażającymi szczegółami.

Vivien Spitz została wysłana przez Departament Wojny USA do Norymbergi jako dziennikarka mająca dokumentować przebieg procesów nazistowskich zbrodniarzy. A miała dopiero 22 lata i była jedną w niewielu kobiet. Oprócz samego procesu Vivien opisała także życie amerykańskich reporterów w Norymberdze. Brak wygód takich jak ciepła woda czy poczucie stałego zagrożenia życia, to była codzienność w powojennych Niemczech.

A jeśli chodzi o same eksperymenty, to mamy tu cały wachlarz "pseudobadań": eksperymenty z dużymi wysokościami prowadzone w Dachau, eksperymenty z zamrażaniem, malarią, z gazem musztardowym, z sulfanilamidum, z wodą morską, żółtaczką zakaźną, z tyfusem, z trucizną, z bombą zapalającą, z ropowicą, polygalem i fenolem oraz sterylizacją.

"Badania" te prowadzone były w różnych obozach przez niemieckich lekarzy. Choć "lekarzy" to w tym przypadku nieodpowiednie słowo: bardziej pasuje "rzeźnicy". Bo jak można nazwać człowieka, który przeprowadza "badania" bez jakichkolwiek zasad na ludziach, którzy zostali zmuszeni do takich działań i traktowani są jak króliki doświadczalne. Jak można zadawać cierpienie drugiemu człowiekowi i spokojnie na nie patrzeć? 

Szczegółowość tej książki jest porażająca i jednocześnie godna podziwu. 

Autorka przytacza zeznania ofiar, przedstawia wypowiedzi nazistów przed sądem i inne dokumenty procesowe. Zdjęcia są dopełnieniem książki. I dzięki nim można spojrzeć nazistom w oczy... I obejrzeć skutki ich badań w postaci zdjęć ofiar.

W moim odczuciu pokazanie życia reportera poza salą sądową daje pełniejszy obraz tamtego okresu.

Choć spotkałam się z zdaniem, że to minus tej książki.

W ostatnich rozdziałach autorka opisuje swoje życie i to, jak ono się zmieniło po wizycie w Norymberdze i jak wpłynęło na nią to doświadczenie.

Książka ta poraża i skłania do refleksji. Osobom szczególnie wrażliwym odradzam.

Zainteresowanym polecam.